موارد مثبت کاذب سندرم تونل کارپال در تست های الکترودیاگنوز

مقدمه و هدف: سندرم تونل کارپ به علت گیرافتادگی عصب میانی در مچ دست به وجود آمده و با علایم درد، بی حسی و اختلال عملکرد دست مشخص می شود. استاندارد طلایی برای تشخیص، تعیین پیش آگهی و طرح ریزی روند درمان بر اساس شدت درگیری عصب، تست های الکترودیاگنوز می باشند. هدف این مطالعه مشخص نمودن موارد مثبت کاذب تست های الکترودیاگنوز متداول برای یافتن تست هایی که کمترین و بیشترین میزان مثبت کاذب را دارند، بود. مواد و روش ها: این پژوهش یک مطالعه توصیفی ـ تحلیلـــی است که در سال 1388 در دانشگاه علوم پزشکی شیراز انجام شد. دوازده تست گوناگون الکترودیاگنوز که برای تشخیص سندرم تونل کارپ طراحی شدند بر روی 55 فرد کاملاً سالم (110 دست) که سابقه علایم این سندرم را نداشتند، به انجام رسید. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزارspss و آزمون های آماری تی تست و کوچران کیو تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: در اکثر تست های انجام شده موارد مثبت کاذب وجود داشت. بیشترین مثبت کاذب مربوط به تست اختلاف تأخیر زمانی هدایت عصبی شاخه حرکتی عصب میانی از اولنار به میزان 5/15درصد و کمترین آن مربوط به تست اختلاف تأخیر زمانی هدایت عصبی شاخه حسی عصب میانی از اولنار در انگشت 4 به میزان صفر درصد بود. نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که تست هایی که اختلاف تأخیر زمانی هدایت عصبی بین اعصاب حسی میانی با اولنار و رادیال(به ترتیب در انگشت 4 و 1) را مشخص می کنند، مثبت کاذب کمتری نسبت به تست هایی که تنها عصب میانی را بررسی می کنند، داشته و در موارد مشکوک سندرم تونل کارپال قابل اعتمادترند. هم چنین با استفاده از چندین تست مختلف الکترودیاگنوز می توان به تشخیص زودرس و مناسب تری از این بیماری رسید.